Σε ζωγράφισα

Λευκός καμβάς

Πινέλα λιωμένα από το χρόνο
Φθαρμένες τρίχες
Σπασμένες λαβές
Μια παλέτα ουράνιο τόξο

Φαντασία, αισθήματα, δημιουργία
Κάπως έτσι ξεκινά η ψυχή μου 
να αποτυπώνει την δική σου.

Τέχνη το λένε. 
Δεν τους πιστεύω
Έτσι έχω μάθει να μιλώ
Διάλογο το λέω με την ψυχή μου

Σε ζωγράφισα
Με φόντο το γαλάζιο
Σύννεφα λευκά
Στέκεις μαύρος, δυνατός
Με ανοιγμένα έτοιμος να πετάξεις τα φτερά σου
Για άλλο φεγγάρι
Το δικό μου βγήκε πολύ φωτεινό

Μια νεράιδα κάπου εκεί
Να προσπαθεί να κλέψει λίγο χρόνο
Από τη μαύρη σου φιγούρα
Μια αγκαλιά
Λίγη στοργή
Αν περισσεύει και φροντίδα.

Έτοιμος για φυγή
Ξάφνου............
Τεντώνουν – Ανοίγουν τα φτερά
Χαϊδεύουν τα νύχια το χώμα
Πετά...........
Δεν το έβλεπα
Μονάχα ένιωθα χωρίς να ξέρω τι

Στέκομαι και τον κοιτώ
Μα τώρα πια το βλέπω
Γαλήνεψα, ηρέμησα, δε μίσησα
Δέντρο γυμνό έχει στα στήθη του νεράιδα
Ο δράκος σιγή ψάχνει να βρει στο άχρωμο φεγγάρι
Μα το χρωμάτισα 
Δεν το άφησα μουντό
Πως και δεν το δα τότε

Αρχίζω και θυμάμαι
Υπογραφή
Κριτική
''Είναι πολύ φωτεινός
Δεν του πάει το γαλάζιο
Δεν ταιριάζει σε ένα δράκο τόσο φως
Δες τα κατακόκκινα του μάτια πως πονούν
Οι δράκοι ζούνε στο σκοτάδι''

Μια κραυγή
Κόκκινη φλόγα
Ανοιγοκλείνουν τα φτερά
Καλό ταξίδι στο σκοτάδι
Οι δράκοι δεν αντέχουν το φως
Δεν αντέχουν το γαλάζιο